Wykonawca: Françoise Hardy
Album: Clair-Obscur (2000)
Tous mes souvenirs me tuent Les trop tard, les jamais plus Où sont la douceur de vivre Les beaux jours, le bateau ivre D'idéal et d'absolu... Je voudrais que rien n'efface La magie, l'état de grâce De nos paradis perdus: Les rêves, l'amour fou La beauté surtout De l'avenir devant nous... Tous mes souvenirs me tuent... La perte de l'innocence... Cette douleur que relancent Mensonges ou malentendus... Ça me semble hier à peine Le soir tombe sur la Seine Comme sur les espoirs déçus... Ainsi va la vie La fête est finie Même Paris n'est plus Paris... Tous mes souvenirs me tuent... Tous mes souvenirs me tuent Mais toi-même comment vas-tu? Que devient le mal de vivre Qui t'empêchait de me suivre? Comment as-tu survécu? | Wszystkie moje wspomnienia zabijają mnie Za późno, nigdy więcej Gdzież są radości życia Piękne dni, pijane łodzie Idealne, absolutne... Nie chcę by coś się zatarło Magia, stan łaski Nasz raj utracony: Marzenia, szalona miłość Piękno ponad wszystko Przyszłość przed nami... Wszystkie moje wspomnienia zabijają mnie... Utrata niewinności... Ten ożywający ból Kłamstw i nieporozumień... Wydaje mi się jakby to było wczoraj Zmrok zapada nad Sekwaną Jak nad zawiedzionymi nadziejami... Takie jest życie Zabawa jest skończona Nawet Paryż to już nie ten Paryż... Wszystkie moje wspomnienia zabijają mnie...
Wszystkie moje wspomnienia zabijają mnie
A ty sam jak się masz? Jak tam twoja udręka życia Co stoi na przeszkodzie byś za mną podążył? Jak to robisz żeby przetrwać? |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz