Cytat i piątkowe tłumaczenie - Mélancolie - Maud Lübeck

Piątkowy cytat, jakże genialny! W skrytości dodam, że do mnie dociera dopiero na początku piątej dekady życia i bardzo boję się tej prawdy, (ba) bardzo boję się siebie z różnych części dnia, gdzie tylu panów Hyde się skrywa, a Dr Jekyll też święty nie jest. Moralny rachunek przychodzi wieczorem, i dopiero później odpuszcza, ale jest bardzo bolesny, jednak nie o tym miało być, nie o tym:
"Coup de vieux (zestarzenie się). Wtedy przypomnienie, że od niczego właściwie się nie uciekło, choć chciało się uciekać przez całe życie. To bowiem, od czego uciekać się chciało, zakodowane jest w ciele, genetycznie jakby. A w młodości wymyśla się rozmaite rzeczy. Geny czekają sobie w kulisach, aż się je wywoła na scenę." - Sławomir Mrożek "Dziennik. Tom 3. 1980-1989".

A co do utworu w tym tygodniu dwie wersje tej samej piosenki - wykonanie oryginalne i mały hołd, złożony przez Maud Lübeck i jej sympatyczną kompanię Yves'owi Dueilowi i Véronique Sanson.

Utwór: Mélancolie
Wykonawca: Maud Lübeck
Album: z repertuaru Yves'a Duteila z albumu z duetami Entre elle et moi (1994)

Il y a des jours où, quand le jour se lève, On voudrait rentrer tout au fond d'un rêve Et puis, soudain, lorsque le clocher sonne, Il y a des jours où l'on n'est plus personne. Alors, on ferme les yeux un instant. Quand on les rouvre, tout est comme avant. Les gens vous voient et leur regard s'étonne. Il y a des jours où l'on n'est plus personne. Comme au milieu d'un cinéma désert, On rembobine et tout passe à  l'envers Et quand on pense aux gens qu'on abandonne, Il y a des jours où l'on n'est plus personne. La la la la la la La la la La la la... Ouvrir son cœur à  tous les vents qui passent, Et, qu'un matin, tous les chagrins s'effacent Pour oublier, dans le bonheur qu'on donne, Qu'il y a des jours où l'on n'est plus personne, Qu'il y a des jours où, quand le jour se lève, Ou voudrait rentrer tout au fond des rêves Et s'endormir lorsque le clocher sonne. Il y a des jours où l'on n'est plus personne.

Są takie dni, gdy nastaje dzień Chcielibyśmy zatopić się we śnie I wtedy, nagle, w chwili uderzenia dzwonu, Nastają dni, gdy nie ma już nikogo. Zamykamy więc na chwilę oczy. Kiedy ponownie je otwieramy, wszystko jest jak przedtem. Ludzie cię widzą, a ich oczy są zdumione. Nastają dni, gdy nie ma już nikogo. Jak w opuszczonym kinie, Cofamy taśmę i wszystko idzie wspak A kiedy myślimy o opuszczonych ludziach Nastają dni, gdy nie zostaje już nikt. La la la la la la La la la La la la... Otwórz swe serce na wszystkie wiatry, które przechodzą, Aż pewnego poranka, wszystkie troski znikną Aby zapomnieć, w otrzymanym szczęściu Że nastają dni, gdy nie ma już nikogo, Że nastają dni, gdy wstaje dzień, Kiedy chcielibyśmy zatopić się w snach I usnąć, gdy zabije dzwon. Są takie dni, gdy nie ma już nikogo.